در پایان جلسه ابوالفضل درخشنده به جمع‌بندی تکمیلی مباحث پرداخت و تاکید کرد: این مکاتب، در واقع سلیقه‌هایی هستند که منتشر شده‌اند. در خصوص ویژگی‌هایی که برای فراداستان بر می‌شمرند، حضور ملموس و مشخص نویسنده در فضای داستان است که نوعی سلیقه است. ما قبل از مکاتب مدرنیسم و پست‌مدرن هم نتیجه‌گیری مستقیم و غیرمستقیم را داشتیم؛ پس آن‌ها تکنیک جدیدی ارائه نکرده‌اند. اگر خواننده را در شرایطی قرار دهیم که خودش بتواند نتیجه‌گیری کند و تصمیم درست را اتخاذ کند، یعنی در اوج رهاکردن داستان. نتیجۀ یک کشمکش خوب، بحران است. بحران یعنی جایی که خواننده در هول‌ و ولا قرار می‌گیرد. حالا آن‌ها بحران را حذف می‌کنند و نقطۀ اوج را جایگزین می‌کنند؛ ولی مگر می‌شود تا بحرانی شکل نگرفته، نقطۀ اوج تشکیل شود؟ به‌عبارت‌بهتر، ثمرۀ یک کشمکش خوب، بحرانی است که به نقطۀ اوج منتهی بشود؛ اما در مدرنیسم به این فرآیند توجهی نمی‌شود. این مکتب سعی داشت ضرب‌آهنگ داستان را تند کند؛ درحالی‌که ما می‌گوییم ضرب‌آهنگ متناسب داستانی. مدرنیسم، حرکت و سرعت رو به ازدیاد را بر هم زده و می‌گوید شما با سرعت شروع کنید؛ یعنی با نقطۀ اوج. چون مدرنیسم بعد از جنگ جهانی شکل گرفت، با یک دنیای افسرده مواجه بود. تمام فکر اولیه‌هایی هم که شکل گرفت، از پراکندگی ذهنی افراد شکل گرفت.